Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
monaparanoia Apr 2021
Everyday just like yesterday
I remember our time, so tender
I am a bystander and you are a painter
Two unlikely pair who had a fateful encounter
I wish in my heart we could have met sooner

Everyday just like yesterday
I am falling deeper
Hate to be saved just to be with you longer
If you are sinning itself, then I am a sinner
Like harmony and melody we are in sync forever
Addicted to your presence I've become sinister

Thanatos knocked on our door last December
He envied the love we have altogether
He put his claw hands beside your shoulder
And that was the last time I saw you livelier
Now I'm a love bird who lost her lover

Everyday just like yesterday
I long for your laughter
To touch and feel your lips as you whisper
Our happy memories are now in embers
The 'you' in my thoughts, I cannot remember
Sacha Apr 2021
He comes to check up on me
Sometimes she comes along
He gets worried when he doesnt see me
Afraid that somethings wrong

I do too worry
On days he doesn't come
I often feel sorry
For that I have some ***

The encounter is brief
Our eyes lock into place
A moment of disbelieve
To see each others face

Once more he disappears
I'm sad there wasn't more
But I know he will reappear
To pick again at my raw sore
robin kemme Mar 2021
The call of birds, high up
Hazy light
Through slowly moving curtains
In an anonymous suburb
Abandoned during the day
this day
the day

You laid face down, naked
Ashamed of your body
And waited.

Promising Spring
As if we floated endlessly, high up
But to float is just a delay
When you fall down.
Moss M Jacques Mar 2021
She didn't set out to be a seductress
Until she became a seducted
She was afraid of love
Not wanting to see her heart
Being devastated in stitches,
By a thousand cuts
You're a seducer, she said to him
Why do you say that? He asked politely.
Because the first time we met
You melted me like a mountain of snow
Melting away in the summer.
I must confess: I thought I built giant walls
To protect me from a man like you.
There you are, tearing them down altogether
without allowing me the benefit of a fight.
Really? he exclaimed
Tell me more.
you walked up to me
you touched my hands flirtatiously
you look me straight in the eyes
and compliment me with a calm, balanced,
Masculine and confident voice.
I didn't expect it,
I didn't want it,
I was blown away.
She continued:
I was a lost soul; you shelter me.
I was a lost ship; you seize me.
I was a lost bird; you cage me.
I was a diamond in the rough,
You dig me out and make me yours.

And what do you think of me now?
You're a happy man.
Why do you say that? He asked.
She replied:
You know how to give and receive pleasure.

Down memory lane,
If you elect to remember one thing about me
What would that be?
She answered:
You intrinsically love women.
© 2021copyrighted material provided for educational purposes only.
This poem is a tribute to men who value and love women and the women who value and love them back.
This poem is for all the beautiful Emmas of the world. If your first name is Emma, this is for you.
robin kemme Feb 2021
She does not meet my gaze
as she enters, she sees me
and exorcises me with a bleak past.

Her consort sailor, sick or moribund.
She felt lonely, herself and only
considers thoughts
to another life with someone else.

Her eyes value
phantasms swimming.
She is a prisoner and beckons me away.
Kasabay ng aking pagpikit
Ang pagsilip ko sa panaginip sa aking isipan.
Namumukod tangi ang Iyong kagandahan
At Ikaw ang nag-iisang kumikinang sa aking paningin.

Napapasilip ako
Sa likod ng lahat ng napakagandang palamuti,
Pagkat nariyan pala ang tunay na may-akda ng lahat.
Pagkat sa kabila ng naghihiyawang palakpakan,
Sa kabila ng mga ngiting bumabandera sa aking harapan --
Ang dahilan ng aking kalakasan.

Pagdilat ko'y tila bukang-liwayway na,
Hindi kumupas ang Iyong kagandahan.
Muli kong kinapa ang aking bulsa,
At muling naghagilap ng anumang umiingay sa aking kalupi.
Dahan-dahan kong pinakiramdaman
Ang magaspang na katauhang gawa sa pilak.
At buhat sa pagkakamulat,
Ay dahan-dahan akong pumikit
Na tila ba sumasabay sa unang pagpatak ng ulan.

Nangungusap sa aking konsensya
Ang tinig **** matagal ko nang hanap-hanap.
At sa naudlot na istorya sa entablado'y
Nagpatuloy ang aking paghahanap.
Hinahanap ko kung saan nagmumula
Ang tinig **** humihele sa akin
At nagbibigay galak sa puso kong
Uhaw sa malasakit at pag-ibig na tunay.

Nasaksihan ko ang paglisan ng bawat katauhang
Kailan lamang ay nasa akin ang pagtingin,
Ngunit ang lahat pala sa kanila'y
Syang palamuti at hindi tunay na kabahagi
Ng aking istorya.

Patuloy silang nalusaw
Gaya ng krayolang nilalaro ko sa apoy
Noong ako'y paslit pa lamang.
Na ang akala kong bubuhay sa pinipinta kong larawan
Ay hindi pala sapat sa magandang imaheng
Aking nasasaklawan sa aking imahinasyon.

Kusa silang naglaho na tila ako'y tinakbuhan lamang
At marahan akong napaluhod buhat sa aking kinatatayuan.
Gusto kong magsalita, gusto kong may masambit..
Gusto ko silang pigilan sa paglisan
Pagkat hindi ko ninais na mapag-isa
At patuloy na mangulila sa pagmamahal.

Kung pwede lang na sa gitna ng katahimikang ito'y
Kaya kong marinig ang sarili kong boses.
Kung pwede lang sa gitna ng aking paghihintay at pagsusumamo'y
Wag muna silang kumilos at aking mahanap
Ang tinig na akala kong susundo sa akin
Buhat sa paglimot ko sa aking sarili..

Namukod-tangi ang boses na aking hinahanap,
Naririnig ko na ang Kanyang mga yapak
Na tila ba patungo at palapit na sa akin.
Ngunit hindi ako makagalaw buhat sa pagkakayuko.
Ni hindi ko na masilayan pa kung sino ba ang paparating.
At dahan-dahan pa rin ang pagpadyak
Ng Kanyang sandalyas patungo sa akin.

At habang Siya'y lumalakad,
Ay dahan-dahan ding nagbago ang senaryo
Na aking kinalalagyan.
Narinig ko ang napakalakas na pagpaubaya ng alon,
Ang tunog ng kampanang magaan sa aking pakiramdam,
At ang mga humiheleng tila mga anghel
Na naging mitsa ng pagtatayo ng aking balahibo.

"Nasaan na nga ba ako?" Tanong ko sa aking sarili.
At muli kong narinig ang mga nagpupuring anghel
Na tila ba walang katapusan ang kanilang galak
At ako'y nadadala kung saan.

Hindi ko pa rin mabuksan ang aking mga mata
At wala akong masilayan maliban sa dilim
Na pilit kong nilalabanan at alisan.
Hinahanap ko pa rin ang tinig Nya
At nais kong tanggapin ang bawat salita mula sa Kanyang bibig.

Maya-maya pa'y narinig ko
Ang isang pamilyar na boses na tumawag sa aking, "Anak."
Habang ang aking kamay ay hawak-hawak pa rin
Ang pilak na muli ko sanang itatapon sa balon..

"Anak, halika na.. sabi ng doktor, may donor ka na raw.."
Sambit ng aking ina habang ako'y akap-akap
Sa kanyang mga maiinit na mga bisig.
Kusang tumulo ang aking mga luha
At sya nama'y humagulgol sa saya.

Walang salita ang sinambit naming dalawa,
Ngunit ang kanyang yakap ay humigpit.
At naramdaman ko ang kanyang mga luhang
Dumadampi sa aking balikat at sa aking damit.

At sa mga oras na iyo'y
Ang kanyang yakap ay higit pa sa lahat ng yakap sa mundo
Ang luha nya'y tila ba binabalot ng isang hiwagang
Nagpapakalma sa aking paghihirap.
Ang gaan ng aking pakiramdam,
Ang saya ng aking kalooban.

At doon ko natagpuan ang aking hinahanap,
At sa aking muling pagmulat
Kung saan may liwanag nang maaaninag,
Alam ko kung kanino na ako muling lalapit pa..
Alam ko, hindi ko man nasilayan ang lahat
Ngunit ang pakiramdam na iyo'y
Habambuhay kong nanaisin
At pasasalamatan.
JKirin Dec 2020
Like a quiet summer night,
it was—
or a gentle gust of wind,
and just as fleeting:
Their fated meeting.
Dante Rocío Sep 2020
It is sharpening crimson steel in a knife as of that, with it fingers softly bleed like care and rise as a shuttered peach in
a sturdy piece of scarlet, paid in heed.

Your foreboding onthou my skin is no more truly nor less rigid unplugging of violin strings out of a guttural chords into a straight morbid fire, and a pain structure
hardens, straightens,
embeds them forever into every light’s riddance, this trial mended.
Welcomed fireflies in a
solstice. bonfire. forest. [stygian].

Love, my dearest Love, if your ever evanescent body or voice even exists:
if I ever dare to greet in my tears music it only may be to bleed with you in one common fluid, to have my ribs torn gently by
each your promise barely for my hand’s taking,
endure time to have my truer form by you,
a sensation, clad in lilac velvet that goes
under the name of “Paper Airplane” by
my thoughts.

To keep.
Us.
Intact.
More than as rain we always are.

A child picked up a solitary chalk and sketching protruded some things by that hand & sight, some sun with injustice drawn, that elders’ words and acts
have not put up.

Some of the chalk simply lays everyday crushed.
Foundance.
With no human passage, luggage.
No matter how hard I’ll come to cry
Never shall I reject my waters.
My Love, you who kiss me further and further
Without lips or anything to align,
I wish for you to never earn a step or body,
And to marry my sand-sea plaited follies.
Be veritable Garden Song.
Mark Toney Aug 2020
A chance encounter
a snapshot in time
life's random moments
are simply sublime




© 2020 by Mark Toney. All rights reserved.
8/14/2020 - Poetry form: Rhyme - © 2020 by Mark Toney. All rights reserved.
Next page